منبع: علوم و نظرگاه‌های شاخص (جلد نخست)
مهم‌ترین روش برای به دست آوردن معنای اصلی یک ماده، سبک سبر و تقسیم، به گونهٔ آزمایشگاهی تجربی و فرمول‌های طبیعی، و با بهره‌بردن از اصول و قواعد فلسفی است. در این روش، حکمت و معیار وضع لفظ برای معنا به دست می‌آید؛ زیرا وضع لغات، حکیمانه و دارای ربط عقلی و حقیقی و ذاتی و تطابقی بوده است و دین از چنین واژه‌هایی در زبان خود بهره برده است. برای همین، در نماز تأکید می‌شود که واژه‌ها به درستی تلفظ شود تا رابطهٔ لفظ با معنای حقیقی خود حفظ شود و روند ارتباط سالم شکل گیرد. در این صورت است که قصد انشا و مصداق در نماز، آن را باطل نمی‌کند.
متأسفانه امروزه ربط لفظ به معنا، دارای پیوند عقلایی یا عرفی و ربط عرضی و دلالت تضمنی یا به‌خصوص التزامی ـ با انواع گوناگونی که دارد ـ شده و رابطهٔ خود با حقیقت و مصداق را از دست داده است.
به هر روی، سخن آخر ما این است که علیکم بالقرآن. با زبان قرآن‌کریم و با انس و قرب به آن، می‌توان به ژرفای حقیقت و به شناسنامهٔ پدیده‌های هستی و حق‌تعالی و به کتاب تمامی دانش‌ها و به آیه‌درمانی وحی شفابخش آن راه یافت.
منبع: علوم و نظرگاه‌های شاخص (جلد نخست)
