جامعه شناسی می گوید وقتی ممنوعیت ها فراوان شود، افراد جامعه می گریزند.
نباید در دین، آن هم دینی که می خواهد اجتماعی باشد، ممنوعیت ها بیش از امور جایز و مباح آن باشد.
افراد جامعه به محض شنیدن چند مورد از حرام ها، خسته می شوند و می گویند: پس چه چیزی حلال است. خداوند در پاسخ آنان می فرماید: «قُلْ: أُحِلَّ لَکمُ الطَّیبَاتُ»؛ همهٔ چیزهای طیب برای شما حلال می باشد.
لحن این گفته به گونه ای است که شنونده احساس نکند از طرف دین همواره در محرومیت و ممنوعیت است، بلکه محرومیت های آن بسیار اندک و نیز به دلیل خبیث بودن آن است و برای ممنوعیت ها توجیه می آورد.
