گاه مشاهده می‌شود از افراد مختلف، اعم از مؤمن، رباخوار، دزد و دیگر افراد، برای برپایی مراسمات مذهبی و تأمین هزینه هیأت‌ها یا تهیه و سرو غذا یا ساخت بنای مسجد یا حسینیه پول می‌گیرند، ولی باید گفت: متأسفانه، گاه بدترین لقمه‌هایی که به مردم و به نام حفظ شعایر دینی داده می‌شود، همین لقمه‌هاست؛
چرا که بهای آن را از برخی افراد گرفته‌اند که از پلیدترین راه‌های حرام و از راه باطل کسب درآمد می‌نمایند و گاه هزینه آن را افرادی می‌دهند که خود در جبهه باطل می‌باشند، غافل از این که هزینه چنین پول‌هایی به نام امام حسین علیه‌السلام و دیگر امور خیر، آن را حلال نمی‌کند. پس کسانی که از طرف هیأت‌ها و دیگر مراکز دینی مأمور دریافت کمک‌های مردمی و خیریه می‌شوند باید بدانند که از چه کسی چه پولی را می‌گیرند و نباید هدف خود را گرفتن پول از آنان؛ هرچند رباخوار باشد قرار دهند، بلکه حق‌محوری و بر حق بودن که شعار قیام خونین حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام بوده است باید در تمامی موارد پاس داشته شود. البته، هر مُحبّی بسیار علاقمند است که حتی تکه‌ای نان خشک را که به نام امام حسین علیه‌السلام است مصرف کند و از آن تبرک و شفا جوید و غذایی که به نام آن حضرت داده می‌شود از هر غذایی بهتر است و مبارک و شفاست، ولی گاه بدترین نان‌ها را به نام‌های مقدس به خورد مردم می‌دهند؛ چرا که هزینه‌های آن را حرام‌خوارانی کلاه‌بردار یا ظلم‌پیشه داده‌اند. نانی قابل خوردن است که طیب و طاهر باشد و صرف نام امام علیه‌السلام هیچ حرامی را حلال نمی‌سازد؛ از این رو، مسؤولان جمع‌آوری کمک‌های مردمی و خیریه‌ها باید آموزش ببینند که از هر کسی پول نگیرند؛ چرا که در غیر این صورت، پولی که آنان دریافت کرده‌اند، مورد پذیرش حضرات معصومین علیهم‌السلام قرار نمی‌گیرد و افزون بر این، آنان مردم را به عوارض و آثار وضعی آن نیز دچار می‌سازند. برخی از بیماری‌ها یا بلاهایی که گاه در بعضی از خانواده‌های مذهبی دیده می‌شود، برآمده از این نوع خوراکی‌هاست که در هیأت‌های مذهبی داده می‌شود و بهتر است هر کس اندکی خوراکی حلال برای خانواده به نام امامان علیهم‌السلام نذر کند و کام آنان را به آن تبرک نماید، اما از این خوراک‌ها ـ البته اگر حرام بودن آن را می‌داند ـ به خانه نبرد. مالی طیب است که به اجبار و زور گرفته نشده باشد و از روی حیا و خجالت پرداخت نشده باشد. می‌توان درصدی از دارایی حلال را از طرف بزرگان دین و به نام آنان در زمان غیبت هزینه نمود و آن را به مستحقان رساند و با این کار، خود یا خانه یا وسیله نقلیه خود را بیمه نمود. البته به شرط آن که وی بداند آن مال را به دست مستحق آن می‌رساند. ما در جلد سوم كتاب فقه غنا و موسیقی، روایاتی را می‌آوریم که نشان می‌دهد حضرات معصومین علیهم‌السلام هر پولی را به نام وجوهات یا خیریه نمی‌گرفته‌اند و به حلال بودن راه کسب درآمد توجه داشته‌اند.
