فراز: «إِنِّی مَعَکمْ» از ذکرهای قرآنی است که اگر کسی آن را با قصد انشا و جعل مماثل برای مدت زمانی ذکر خود قرار دهد به‌راحتی می‌تواند خداوند را درون خود بیابد و خود را در خدای خویشتن گم کند. کسی که با این ذکر به خداوند انس می‌یابد دیگر نگرانی، غصه و دلهره را به خود نمی‌بیند و به آرامش می‌رسد…..
«وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَبَعَثْنَا مِنْهُمُ اثْنَی عَشَرَ نَقِیبا وَقَالَ اللَّهُ: إِنِّی مَعَکمْ، لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلاَةَ وَآَتَیتُمُ الزَّکاةَ وَآَمَنْتُمْ بِرُسُلِی وَعَزَّرْتُمُوهُمْ وَأَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضا حَسَنا لاَءُکفِّرَنَّ عَنْکمْ سَیئَاتِکمْ وَلاَءُدْخِلَنَّکمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الاْءَنْهَارُ فَمَنْ کفَرَ بَعْدَ ذَلِک مِنْکمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ»(۱)
ـ در حقیقت، خدا از فرزندان اسرائیل پیمان گرفت و از آنان دوازده سرکرده برانگیختیم و خدا فرمود: من با شما هستم، اگر نماز برپا دارید و زکات بدهید و به فرستادگانم ایمان بیاورید و یاریشان کنید و وام نیکویی به خدا بدهید. به‌قطع گناهانتان را از شما می‌زدایم و شما را به باغ‌هایی که از زیر آن نهرها روان است در می‌آورم، پس هر کس از شما بعد از این کفر ورزد در حقیقت از راه راست گمراه شده است.
بیان: در این آیهٔ شریفه فراز: «إِنِّی مَعَکمْ» از ذکرهای قرآنی است که اگر کسی آن را با قصد انشا و جعل مماثل برای مدت زمانی ذکر خود قرار دهد به‌راحتی می‌تواند خداوند را درون خود بیابد و خود را در خدای خویشتن گم کند. کسی که با این ذکر به خداوند انس می‌یابد دیگر نگرانی، غصه و دلهره را به خود نمی‌بیند و به آرامش می‌رسد. البته آرامشی که از ثبات قدم و بهشت بالاتر است و در واقع به لقای الهی دست می‌یابد. وقتی بنده‌ای در این موقعیت قرار می‌گیرد حتی به بهشت نیز رغبت و طمعی ندارد و دیگر بهشت نمی‌تواند برای وی انرژی زا و شارژر گردد، بلکه آنان تنها از خداوند متعال است که توان می‌گیرند و شارژری غیر خداوند نمی‌تواند آنان را انرژی و توان دهد.
«إِنِّی مَعَکمْ» ذکری خفی است که به هیچ وجه نباید با صدا گفته شود، از این رو در آیهٔ شریفه: «إِذْ یوحِی رَبُّک إِلَی الْمَلاَئِکةِ أَنِّی مَعَکمْ فَثَبِّتُوا الَّذِینَ آَمَنُوا سَأُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کفَرُوا الرُّعْبَ فَاضْرِبُوا فَوْقَ الاْءَعْنَاقِ وَاضْرِبُوا مِنْهُمْ کلَّ بَنَانٍ»(۲) با لفظ وحی آمده است نه با آواز بلند و قال و قیل. ذکر «إِنِّی مَعَکمْ»سنگین، قربی و حقی است که چیزی بالاتر از ثبوت قدم و استواری دل را می‌طلبد. این ذکر از اذکار غریب است که اگر فردی ضعیفی که توان مقابله با هوس‌های نفسانی خود را ندارد، آن را ذکر خود قرار دهد، نمی‌تواند از آن رهایی یابد و به عوارضی دچار می‌شود که برای او قابل تحمل نیست. چنین کسی که حرکت متعادلی در زندگی ندارد باید از اذکار عام و جلی مانند: «ماشاء اللّه و لا حول و لا قوة إلاّ باللّه» استفاده نماید. این ذکر برای کسی که اهل آن باشد قوت و قدرت بسیاری می‌آورد.
- انفال / ۱۲٫
- مائده / ۱۲٫
