دل بی غم

گِل بر دلِ بی‌غم ترجیح دارد؛ هرچند می‌توان گفت: دل بی‌غم وجود ندارد؛ ولی برخی از افراد، بی‌عار هستند.

البته غم‌باری و غم‌دیدگی با هم متفاوت است. دومی می‌تواند واقعیت داشته باشد و کسی غم‌دیده باشد؛ ولی چندان دل خود را با آن خو نمی‌دهد. اولی خو دادن خود با غم است که بسیاری از آن، خیالات است و افرادی که ضعف نفس دارند، به آن دامن می‌زنند. آدمی با غم پیر می‌شود و بهتر آن‌که بی‌غم بمیرد؛ هرچند بی‌غمی فردی، دلیل بر احمقی اوست.