خط ۲۹ : قانون در فرهنگ شیعه، امری مربی‌محور است و بر محور تقلید در تمامی شؤون زندگی و رهنمون‌گرفتن از صاحب ولایت (امام معصوم یا مجتهدی ربانی که دست‌کم صاحب ملکهٔ قدسی و واجد شرایط لازم است) مصونیت می‌یابد و با ولایت عمومی فقه، دارای ضمانت اجرا و توان حاکمیت می‌شود. بنابراین به فقیه صاحب شرایط فتوا و دارای نفوذ مردمی و مقبولیت اجتماعی، حاکم گفته می‌شود. ریشهٔ سلامت زندگی و اساس پیشرفت، تعالی و هماهنگ شدن آن با معیارهای علمی در چنین تقلید و حاکمیتی می‌باشد. محور قانون در عصر غیبت، مجتهد صاحب شرایط است که صاحب نفَس و دَم تأثیرگذار بر جان و روح آدمی می‌باشد و بر مکلفان ولایت دارد. نوع کلام و اندیشهٔ استاد و توان قدسی و ارادت ولایی وی، شاکلهٔ نفس آدمی را تغییر می‌دهد. اگر قانون از فردی اخذ شود که صاحب شرایط لازم نیست، او گزاره‌های صادق و کاذب را درهم می‌آمیزد و معجونی مسموم به نام علم که کشندهٔ روح و جان است را به مقلِّد می‌دهد و سراسر زندگی او را سردی خمودی، بی‌نشاطی و بی‌رونقی و افول و انحطاط و بیماری و نارضایتی فرا می‌گیرد.
پيش نويس كتاب قانون – جلد يكم – قانون ولايت.
