قانون مهریه

پيش نويس كتاب قانون – جلد يكم – قانون ولايت.

قانون مهریه

خط ۴۳۵ : برای تحقق ولایت همسری، قرار دادن مهریهٔ معین و صداق مشخص که نشانهٔ صدق شوهر و پایبندی وی در محبت به همسر خود است، لازم می‌باشد. مهریه باید مالی قابل پرداخت و در توان شوهر باشد. قراردادن مهریه‌های سنگینی که شوهر توانایی پرداخت آن را ندارد و تبختری، استکباری، طاغوتی و اشرافی و نیز زن‌ستیزانه می‌باشد و عقد و عفت را از بین می‌برد، عقد را فاقد مهر می‌گرداند. مهریه جزوی از پیکرهٔ عقد است و با فقد یا باطل بودن آن، عقد نیز باطل می‌گردد و فرزندان حاصل از چنین عقدی نیز مانند فرزندان افرادی که بدون شبهه طهارت مولد دارند، نمی‌باشند. قراردادن مهریهٔ سنگین و نامتعارف، هم جرم و قابل تعقیب می‌باشد و هم نمی‌توان آن را از طریق محاکم قانونی مطالبه یا پیگیری نمود. تشخیص نامتعارف بودن مهریه با قاضی محاکم محلی می‌باشد. به مهریه صداق گفته می‌شود تا نشان صدق و اختیار و قوام و راستی باشد؛ از همین رو باید چیزی باشد که پرداخت آن در توان زوج باشد و با صدق و صفای وی و قوام او که پایهٔ عشق و عیار محبت برای بنای زناشویی است، منافاتی نداشته باشد؛ وگرنه عقد وی باطل می‌شود. صداق، مهریه‌ای است که شوهر به همسر خود می‌دهد تا صفای خویش و عیار قوام و صدق خود نسبت به او را به عمل بیاورد و نشان دوست‌داشتن حقیقی و استواری و محکمی و میزان وفای ولایی

(۳۲۴)

اوست و شایسته است چیزی باشد که توانایی بر پرداختِ نقد آن داشته باشد؛ همان‌طور که نشان صدق زن، بخشیدن این مهریه است. البته نشان صدق باید با محبت همسر تناسب داشته باشد و ارزش و حقیقت و عیار قوام آن را بنمایاند و همان‌طور که در طرف زیاده و سقف آن باید به مقداری باشد که بر پرداخت آن توان داشته باشد، در طرف کمی و کف آن نیز نباید به خست و خفّت آلوده گردد.

پيش نويس كتاب قانون – جلد يكم – قانون ولايت.