معناشناسی مُهلِک:
اسم «مُهْلِک» از اسمای ثانوی ذاتی حق تعالی است و برای ظهور نیاز به زمینه‌ای از جانب پدیده‌ها دارد: «وَمَا کانَ رَبُّک مُهْلِک الْقُرَی حَتَّی یبْعَثَ فِی أُمِّهَا رَسُولاً یتْلُو عَلَیهِمْ آَیاتِنَا وَمَا کنَّا مُهْلِکی الْقُرَی إِلاَّ وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ».(قصص / ۵۹)
ـ و پروردگار تو هرگز ویران‌گر شهرها نبوده است تا پیش‌تر در مرکز آن‌ها پیامبری برانگیزد که آیات ما را بر ایشان بخواند و ما شهرها را تا مردمشان ستم‌گر نباشند ویران‌کننده نبوده‌ایم.
اسمای جلالی حق تعالی ثانوی است؛ به این معنا که زمینهٔ خلقی و عملی دارد نه این که ذاتی باشد، برخلاف اسمای جمالی که اولی است و زمینهٔ خلقی ندارد. اسم «مبدّل» از اسمای جلالی است و زمینهٔ خلقی دارد. در آیه مذکور نیز فاعل «تبدیل» خود افراد می‌باشند. خداوند به صورت ابتدایی هیچ قوم و امتی را هلاک نمی‌کند مگر این‌که به ظلم آلوده گردند.