شناسایی صاحبان طرح و تفکر و حل مشکلات کشور

مرحوم آخوند همدانی هم حجره آيت الله گلپايگانی بود. يادم می‏ آيد، ماه رمضان بود و ما در حجره ايشان بوديم و حدود بيست نفر از علما حضور داشتند. شخصی که معلم بود، وارد حجره شد و از حاضران پرسيد که من برای تدريس به روستا می‏ روم و به شهر بازمی‏ گردم، حکم نماز و روزه‏ هايم چيست؟ هر يک از عالمان جوابی دادند. من خطاب به آقای آخوند همدانی گفتم، عالمان به گونه‏ ای فتوا می‏ دهند که مردم تکليفشان مشخص نمی‏ شود. آقای همدانی سخن مرا تاييد کردند. پس مشکل، عدم وجود طراح برای مسائل جامعه است. فقيه توانايی تصميم‏ گيری در تمام مسائل را ندارد. زيرا بعضی از مسائل، فقهی نيست و علم مورد نياز مربوط به آن مساله، علمی بالاتر از علم فقه است. مسائلی مانند احکام فيلم سازی يا حد ترخص و نماز مسافر. پس اگر علت مشکلات را مسئولان بدانيم، درست نيست. بلکه سخنی کودکانه است. بلکه همان طور که گفتيم، مشکل، عدم وجود طراح برای مسائل است. طراحی که مسائل را به خوبی موشکافی و تبيين کند. درست و نادرست آن را مشخص کند و به طور مستدل آن را بيان نموده و چگونگی آن را روشن کند. سپس بر اساس اين تحقيق يا طراحی عمل بشود. اگر هدف اين است که جامعه اسلامی و جوامع انسانی اصلاح بشود، بايد به اين موضوع توجه بشود. بلکه نصف مشکلات، مربوط به اين مساله است. اگر به ضرورت وجود طرح و طراح در جامعه توجه نکنيم، جامعه از بين می‏ رود و با سلام و صلوات و حرف و شعار مشکلات حل نمی‏ شود. اول اينکه بايد صاحبان تفکر و کسانی که دارای شاخص‏ های فکری هستند، شناخته بشوند. سپس طرح‏های آن مطالعه، بررسی و اجرا بشود. اين همان روندی است که جهانيان برای حل مسائلشان پيگيری می‏کنند. البته غربی‏ها، خشونت و مسائل جنسی را ترويج می‏ کنند و بر اين اساس بايد در مورد متفکران و صاحب نظران تحقيق کاملی بشود. اينکه متفکران حوزه‏ های علميه چگونه اشخاصی هستند؟ اين در حالی است که همگان درباره مسائل جامعه اظهار نظر می‏کنند که بسيار وحشتناک است. پيامبر اکرم (صلی الله عليه و آله) می‏ فرمايد: لا يزال امتی بخير الا اذا استوی هلکوا. اگر انسان‏ها مساوی و مشابه يکديگر باشند، هلاک می ‏شوند. پس بايد تفاوت‏ها مشخص بشود و افراد و ويژگی‏ هايشان شناخته بشود و طرحشان در مورد مسائل جامعه بررسی بشود. کاری که مخصوص دولت نيست. زيرا وظيفه دولت، اجرا است. نظام اجتماعی کشورهای پيشرفته، بدين گونه است که طراحان و متفکران ایده و طرح می دهند و دولت‏ها اجرا می‏ کنند و وقت دولت، صرف طراحی و بررسی مسائل نمی‏ شود. در غير اين صورت، مشکلات گوناگون دامن گیر افراد می شود.