ورزش برای تربیت بدن ضروری است و گذشته از سالم ساختن بدن، بهره‌های معنوی نیز دارد که کم‌ترین آن غلبه بر ترس و قدرت بخشیدن به فرد برای غلبه بر مشکلات و بردباری و صبوری و بالا بردن قدرت تحمل دردهای روانی است.
اگر فردی سلامت و استحکام جسمانی نداشته باشد نمی‌تواند نفس سالمی داشته باشد که بتواند بار سنگین فراگیری دانش یا وصول به امور معنوی را تحمل کند.
کسی که جسم ناتوانی دارد به طور حتم به پوکی استخوان، لاغری یا چاقی مفرط گرفتار و بیمار است. ورزش در صفای نفس مؤثر است و امور معنوی و عبادات نیز برای نفس صافی اثر دارد و اگر کسی می‌خواهد در عبادت و تربیت معنوی خود فراغت و توجه داشته باشد، نباید ضعف جسمانی داشته باشد.
آدم ضعیف نمی‌تواند صاحب توجه گردد و توجه انسان نسبت به ارادهٔ انسان است و ارادهٔ انسان معلول مزاج سالم است. هنگامی که مزاج و بدن سالم نباشد اراده نیز به ضعف می‌رود و نمی‌تواند بار سنگین مشکلات زندگی و ابتلاهایی که در مسیر کمال پیش می‌آید را تحمل کند و رشد و تعالی وی کندمی گردد یا به قهقرا می‌رود.
البته، منظور از ورزش رفتن به باشگاه نیست؛بلکه نرمش‌های عمومی است که در منزل نیز قابل انجام است. نباید پنداشت هزینهٔ وقت برای نرمش از دست دادن وقت کار مفید است؛ زیرا کسی که نیم ساعت ورزش می‌کند می‌تواند ساعاتی از خواب خود را بکاهد و خوراک خود را متعادل سازد و به کار مفید خود بیفزاید و نیز با تربیت بدن، کم‌تر به بیماری دچار می‌شود، و در نتیجه بهره‌وری کاری وی با بهبودی و سلامتی که دارد افزایش می‌یابد و وقت خود را به طی کردن دوره درمان و نقاهت سپری نمی‌نماید.
باید صریح گفت: کسی که ورزش نمی‌کند بیمار است. از نظر روانی بسیاری از کسانی که وسواسی هستند و غسل و وضو را بد یا طولانی انجام می‌دهند به خاطر نداشتن ورزش روزانه است.
برگرفته از کتاب دانش زندگی
