ارتباط مخلوق با خدا در برد انشایی سنگین‌تر از وارد کردن شتر در سوراخ سوزن است و نمی‌توان آن را ساده انگاشت و بدون هیچ توجهی در سایهٔ بی‌دردی و رفاه و به دور از استجماع نشست.
تداوم این توجهات و توجه به خداست که سبب می‌شود سالک به مبدء هستی وصول یابد. کسی که صفا و صبوری دارد با استجماع، مرحله به مرحله به خداوند نزدیک‌تر می‌شود تا در نهایت در یکی از استجماع‌های خود به حضرت حق اتصال یابد. برای حصول استجماع و جمع نمودن نیروی متراکم لازم، باید اموری را که در کتاب دانش سلوک معنوی اصل بیست و یکم آورده ایم رعایت نمود.
