سالک برای وصول باید آب دیده شود و تن‌پروری را از خود دور دارد و از رزق حلال مصرف نماید و خلوت و تاریکی را اهتمام ورزد و از گذشت و ایثار مدد بجوید و خلق و خوی اهل معرفت را در خود بازتاب دهد و به سلوک خود اعتماد و اعتقاد داشته باشد و برای آن وقت بگذارد و ناامیدی را از خود دور دارد که گاه باید ده‌ها سال به نقطه‌ای کوبید. او باید کار خود را به‌خوبی انجام دهد و بداند باقی کار به او ارتباطی ندارد.
علم باب صورت‌گرایی و ظاهرمداری است و معرفت امری باطنی است و نمی‌توان نتیجه ریاضت روز و شب را در پگاه آن دید. سلوک نتیجه تدریجی ندارد؛ به این معنا که نباید انتظار داشت با انجام بخشی از یک ریاضت دوره‌ای، نتیجه فوری و روز به روز از آن دید، بلکه سالک گاه در منزلی می‌ماند و شاید به یک مرتبه ده منزل ارتقا یابد.
