کاربرد ذکر به صورت غیر کارشناسی و به‌دور از ادب، تنها در حد لذت بردن از جای خنک اثر دارد.
در صورتی که زیرساخت فرد درست نباشد و ادب سلوک را رعایت ننماید، دعا و ذکر اثر محدودی دارد که آن را با بسیاری از امور دیگر هم می‌توان به دست آورد. ادب اهل دل، صمت و سکوت و میدان آن فقر و ناداری و قانون آن بی‌آلایشی و بی‌تکبری است. ادب اهل سلوک استیفای ریاضت‌های جوارحی و جوانحی به صورت کامل است و کم‌ترین نقص و اشکالی آن را ناکارآمد می‌سازد که البته هم احکام و هم ریاضت برای هر فردی نسخه‌ای جدا می‌طلبد و این امر بدون داشتن مربی به دست نمی‌آید.
