روشن است که بیش‌تر زحمات در زمان طفولیت به دوش مادر می‌باشد؛ زیرا مربی واقعی و مونس شب و روز طفل در این سنین مادر است و پدر جز سرپرستی کلی کار دیگری ندارد؛ چون در این هنگام روحیهٔ طفل بیش‌تر حیات می‌یابد.
باید گفت مادری کاری بس دشوار است؛ چرا که زیربنای طفل در این زمان تعیین می‌گردد و او در این سنین، تنها قوهٔ انفعالی دارد و مادر است که قوهٔ فعلی او را تأمین می‌کند. فرزند آیینهٔ تمام‌نمای مادر می‌شود و تمام خوبی‌ها و بدی‌های مادر در فرزند اثر مستقیم می‌گذارد. البته، این دوره که باید یکی از دوران کلی انسانی محسوب شود، مدت محدودی است که طفل در خانه است و گریز از خانه برای او ممکن نیست و آن را باید به پنج سال محدود کرد.
