تصویربرداری با چشم انسان را «دیدن» و با دوربین، «فیلم‌برداری» می‌گویند. صدابرداری با گوش انسان را «شنیدن» و با دستگاه را «ضبط صوت» می‌نامند. شنیدن و ضبط صوت یا دیدن و فیلم‌برداری، اسم آلت و وسیله نیست؛ بلکه وضع لفظ بر روی روح معنا و واقع است. بنابراین اگر انسان، بدون گوش شنید یا بدون چشم دید، آن را نیز دیدن و شنیدن می‌گویند.
برای نمونه اگر انسانی در خواب بدون چشم سر ببیند و بشنود، شنیدن و دیدن روی آن معنا، به خواب نیز اطلاق می‌شود یا بچه‌ای که تازه متولد شده و گیرندگی او بسیار است و در خواب نیز تمامی صداها و تصاویر اطراف را به خود می‌گیرد، این تصویربرداری و ضبط صوت را دیدن و شنیدن می‌گویند؛ هرچند افراد بسیاری این مطلب را انکار می‌نمایند و خواب لطیف خردسال را با خواب عمیق خود مقایسه می‌کنند. خواب عمیق با خواب لطیف تفاوت دارد و قابل قیاس نیست؛ زیرا انسان در خواب عمیق می‌بیند و فراموش می‌کند و در خواب لطیف می‌بیند و به ذهن می‌سپارد و کودکان خردسالی که لطافت خوابی دارند، در خواب می‌بینند. به همین سبب است که می‌گویند در اتاقی که فرزند خردسال خوابیده است نباید دعوا کرد، بغض نمود و عمل زناشویی انجام داد؛ چون بچه می‌بیند و زناکار می‌شود. گیرندگی کودک تازه متولد شده، چنان قوی و زیاد است که قابل تصور نیست. کودکان خردسال شاید ده‌ها برابر ما گیرندگی دارند، درک می‌کنند، می‌بینند و می‌شنوند.
