آب درمانی

 

«وَهُوَ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیاحَ بُشْرا بَینَ یدَی رَحْمَتِهِ، وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورا»(۱).

ـ و اوست آن کس که بادها را نویدی پیشاپیش رحمت خویش (باران) فرستاد و از آسمان آبی پاک فرود آوردیم.

بیان: این آیهٔ شریفه به یکی از مظاهر طبیعت توجه می‌دهد و آن را رحمت خداوند می‌خواند. رحمتی که آب طهور یعنی «باران» نام دارد. نعمت «باران» نیز از نعمت‌هایی است که مورد غفلت قرار گرفته است. وقتی باران می‌آید باید زیر آن رفت و از آن بهره برد. باران برای بدن هم‌چون انرژی درمانی و آب درمانی است.

البته امروزی‌ها نه تنها از باران، بلکه از سایر مظاهر طبیعت نیز دور افتاده‌اند. برای نمونه، تنوع آب و هوایی در چهار فصل یکی از آن‌هاست که کولرهای آبی و گازی و بخاری‌ها، آن را از بشر امروز گرفته؛ به گونه‌ای که سرما در گرما و گرما در سرما واقع شده است و بدن از گرمای تابستان که باید گرم باشد و از سرمای زمستان که باید سرد باشد استفاده نمی‌کند. طبیعی است چنین بدنی که در تابستان سرد و در زمستان گرم می‌شود در حال مرگ تدریجی است و صاحب آن غافل است و کوتاهی عمر را در پی دارد. بدن باید در تابستان گرما داشته باشد تا بتواند خود را با تعریق باز یابد. ورزش کردن نیز چون سبب تعریق می‌شود برای بدن ارزش دارد.

باران از مظاهر طبیعت است که برای بدن بسیار مفید است. بدنی که باران به آن نمی‌خورد و زیر باران چتر به دست می‌گیرد، در حال مرگ است و صاحب آن نمی‌داند. بارانی که به بدن می‌ریزد به بدن و وجود آدمی شادابی و طراوت می‌دهد. بهتر است بدن به صورت عریان زیر باران رود تا از آن بهتر اثر بپذیرد. باران برای بدن مثل دریاست و باید از آن همانند گرمای تابستان و سرمای زمستان بهره برد و از خنثی شدن آثار طبیعت در خویش برحذر بود.

متأسفانه صنعتی شدن بشر امروز او را از طبیعت جدا نموده و بدن‌هایی ضعیف و عمرهایی کوتاه را به او داده است. در حقیقت، پیشرفت صنعتی به بهای کشته شدن طبیعت در وجود آدمی حاصل شده است. این صنعت حتی خواب و استراحت و خوراک سالم و تفریح شایسته را از آدمی گرفته است.

آب طهور یعنی باران رحمت، افزون برای سلامتی بدن در درمان بیماری‌ها نیز کارآمد است. یکی از فواید باران این است که می‌شود نازایی‌ها را با آن درمان نمود. خداوند این ویژگی باران را چنین می‌آورد: «لِنُحْیی بِهِ بَلْدَةً مَیتا، وَنُسْقِیهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَاما وَأَنَاسِی کثِیرا»(۲)؛ تا به‌وسیلهٔ آن سرزمینی پژمرده را زنده گردانیم و آن را به آن‌چه خلق کرده‌ایم از دام‌ها و انسان‌های بسیار بنوشانیم.

ویژگی باران طهور این است که زایش و زایمان می‌آورد. اگر کسی تحقیق علمی بر روی مناطق پرباران داشته باشد درمی‌یابد منطقه‌هایی که باران‌زاست زایمان بیش‌تری دارد و نطفه‌ها در آن‌جا قوی‌تر و مستحکم‌تر می‌گردد. به‌نظر ما انسان‌های عقیم در منطقه‌های خشک بیش از منطقه‌های بارانی وجود دارند؛ همان‌گونه که مشکلات رحمی و نارسایی‌های تولید مثل در منطقه‌های خشک که باران کم‌تری به خود می‌بیند بیش‌تر است.
 ۱٫ فرقان / ۴۸٫——–۲٫ فرقان / ۴۹٫——–برگرفته از کتاب آیه آیه روشنی