دستگاه گوارش که کار هضم و جذب غذا را به عهده دارد منحصر به معده و آن‌چه علم امروز آن را می‌شناسد نیست. مهم‌ترین دستگاه برای جذب غذا، چشم آدمی و سپس حس بویایی و بعد از آن معده است. چشم می‌تواند غذایی را با نگاه دقیق خود ببلعد و از خوردن آن لذت برد. قرآن کریم نیز به این مسأله ارشاد می‌دهد، آن‌جا که به تأکید خاطرنشان می‌شود: «فَلْینْظُرِ الاْءِنْسَانُ إِلَی طَعَامِهِ»(۱).
بوییدن غذا نیز بعد از رؤیت آن چنین است. معده پایین‌تر اثر را در جذب غذا دارد و اگر کسی تنها به آن بسنده کند و به غذای خود نیک ننگرد و از بوی آن بهره نبرد، بیش‌تر غذا را اسراف کرده و آن را به تفاله تبدیل نموده است.
باید توجه داشت به لحاظ روان‌شناسی اگر کسی آتشی را بیافروزد تا گرم شود، وقتی به آن نگاه می‌کند بیش‌تر گرما را حس می‌کند تا وقتی آن را نمی‌بیند؛ زیرا حس بینایی بر هر حسی پیشی دارد.
حس بینایی چنان قوی عمل می‌نماید که گاه نگاه کردن به فردی بی نماز یا کسی که حرامی را مرتکب شده است، ذهن آدمی را به انباری از آلودگی تبدیل می‌نماید. البته برخی از آلودگی‌هایی که با نگاه به ذهن وارد می‌شود با هیچ بلا و مصیبتی پاک نمی‌گردد و تمرین‌های سخت و دردناک برزخی است که می‌تواند جراح جان آدمی شود و آن آلودگی را در دوره‌ای طولانی از نفس وی بزداید. این امر کنترل نگاه چشم را می‌طلبد و باید آن را از هرزگی پاس داشت.
_________________________________
۱٫ عبس / ۲۴٫
