سخن را برای دیگران گفتن و خود را مورد خطاب قرار ندادن قساوت قلب می‌آورد.
همان‌گونه که سلاخی و کفن‌فروشی کراهت دارد؛ چون قصاب گوسفند و حیوان را برای دیگران سر می‌برد و کفن فروش کفن را به تمامی برای دیگران می‌برد و آنان خود را در آن منظور نمی‌دارند و این خود، نوعی غفلت را در پی دارد، سخن گفتن برای دیگران نیز این‌گونه است و بلکه بیش‌تر چنین اثری دارد و غفلت و قساوت می‌آورد؛ زیرا وی نمی‌تواند از این کار برای خود چیزی در نظر آورد.
قرآن کریم این موضوع را با شدت تمام نکوهش می‌نماید و می‌فرماید: «لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَفْعَلُونَ»(۱)و «کبُرَ مَقْتا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لاَ تَفْعَلُونَ»(۲).
مؤمن به گاه سخن گفتن باید ابتدا خدای تعالی و قرآن کریم را در نظر آورد و خود را گفته خوان خویش بپندارد و سپس دیگران را مخاطب قرار دهد.
