معناشناسی اُلفَت:
الفت از افعال الهی است که به دقت، هر پدیده‌ای را با پدیده‌ای دیگر پیوند می‌دهد. الفت امری است که پیوند آن در آسمان است. البته ممکن است الفت و پیوندی در ملکوت ایجاد شود اما به ناسوت که می‌رسد با موانعی روبه‌ور شود که دو فرد تألیفی را به هم نمی‌رساند و از هم دور می‌افتند؛ هرچند اگر یک‌دیگر را بیابند، به هم پیوند محبت‌آمیز دارند.
مُؤلِّف:
«مؤلف» از اسمای الهی است. خداوند با این اسم میان دو پدیده یا یک پدیده با کاری که دارد ایجاد پیوند محبت‌آمیز و علاقه می‌نماید و این کار در انحصار خداوند است و دیگران توان آن را ندارند. الفت و پیوند قلوب امری خلقی نیست و کار خداوند است.
الفت در قرآن کریم:
«وَأَلَّفَ بَینَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِی الاْءَرْضِ جَمِیعا مَا أَلَّفْتَ بَینَ قُلُوبِهِمْ وَلَکنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَینَهُمْ إِنَّهُ عَزِیزٌ حَکیمٌ».
ـ و میان دل‌هایشان الفت انداخت که اگر آن‌چه در روی زمین است.
آیه می فرماید اگر تمامی دارایی‌های زمین را انفاق کنی، نمی‌توانی میان قلب‌های آنان ایجاد الفت نمایی و هر زمینه‌سازی بدون خواست خداوند محکوم به شکست است.
الفت و محبت:
چنین نیست که محبت سبب الفت شود، بلکه محبت از ناحیهٔ فرد است، اما اگر خداوند بخواهد، در پی آن الفت می‌آورد. ریگی به ریگی و برگی به برگی بدون اساس و حکمت با هم انس نمی‌یابد، و انسان‌های درشت‌بین از دیدن این دقت‌ها و ظرافت‌ها ناتوان هستند.