نماز و دعا

 عزت و شرف

مؤمن صاحب عزت و شرف است. تفاوت عزت و شرف در این است که شرافت مربوط به احترام و بزرگی در حضور آسمانیان است و عزت، بزرگی در نزد زمینیان. برای مثال، مؤمن می تواند با نماز شب در نزد فرشتگان بزرگ و محترم دیده شود؛ چرا که عبادت شبانهٔ او در دید زمینیان نیست، هم چنین در صورتی که آزار وی به کسی نرسد صاحب عزت می شود؛ یعنی عزت او میان مردم به بی‌آزاری است و عزت مربوط به ساکنان زمین است. نماز شب در میان نوافل چنان جایگاهی دارد که قضای آن را می‌شود به‌جا آورد. اگر کسی نمی‌تواند یازده رکعت آن را بگزارد یا سه رکعت آن را به ادا بخواند، دست‌کم سه رکعت شفع و وتر را قضا نماید. به نظر نگارنده، نماز شب را می‌توان پیش از نماز صبح و تا زمانی که آفتاب طلوع نکرده است به ادا خواند و تا طلوع آفتاب قضا نمی‌شود. نماز شب تأکیدی بر رابطهٔ میان انسان و خداست و شایسته است ترک نشود و بهتر است در صورتی که توان ندارد، به‌جای دو رکعت نماز نافلهٔ صبح، سه رکعت نماز شفع و وتر خوانده شود و بر آن مداومت گردد و در هیچ حالی از انسان ترک نشود.

ترک نماز

نباید نماز و دعا را ترک نمود وگرنه اگر کسی آن را به طور کلی برای چند روز ترک نماید همانند طفل دبستانی می‌شود که چند روزی به مدرسه نرفته و برای او سخت است دوباره به مدرسه رود و مشغول تکلیف و تحصیل گردد.