همدلی و همراهی در عبادات
معنویت اذان مسجد و تعقیبات را باید مسلمانان با همراهی هم ایجاد کنند و چنین نباشد که با نبود مؤذن کسی برای اذان گفتن نباشد.
از چهار سالگی خود به یاد دارم که در مسجد محل ما فردی به نام مشهدی کدخدا بود که نماز غفیله را چنان با معنویت و زیبا برای دیگران می‌خواند که دل ما برای آن ضعف می‌رفت و ندای: «وَذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِبا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیهِ فَنَادَی فِی الظُّلُمَاتِ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، سُبْحَانَک إِنِّی کنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ» وی را گویی ملکی است که می‌خواند! خدا او را رحمت کند.
شایسته است تعقیب نماز اگرچه به دعایی کوتاه، خوانده شود. مؤمنان باید صدای خود را بلند کنند و با هم هم‌صدا شوند. چنین نباشد که رادیو برای ما اذان بگوید و تلویزیون قرآن بخواند! یا متأسفانه به گاه تشییع جنازه تنها یک نفر ندای «اللّه اکبر» و تهلیل سر دهد و دیگران به تماشا نشینند و با او همراهی نداشته باشند.
متاسفانه مدت‌هاست که بزرگ‌ترها صدای خود را به اذان و قرائت قرآن کریم بلند نمی‌کنند و تنها به اذان و قرائت قرآن کریم از رادیو یا تلویزیون بسنده می‌نمایند یا برخی تنها آوازها و آهنگ‌های آن را می‌شنوند. خود انسان باید اذان بگوید، دعا بخواند و آن را هم گاه با صدایی رسا بخواند. دعای ماه رجب و شعبان و دعاهای ماه رمضان یا تعقیبات را شایسته است گروهی و با یک صدا، هماهنگ و همدل خواند.
هم‌چنین شایسته است بعد از نماز از خداوند خواست اهل مسجد را به خاطر وی و او را به خاطر آنان مورد آمرزش قرار دهد و هر کدام که گناهی دارند به آبروی دیگری از آن درگذرد و هر یک از مؤمنان، دیگری را سبب و واسطهٔ آمرزش گناهان خود قرار دهد. افزون بر آن، همه با هم نماز غفیله را بخوانند. البته نمازهای مستحبی را نمی‌توان به جماعت خواند اما چنین نیست که نتوان آن را به وحدت و همدلی گزارد.
