آدمی اگر با عالم معنا ارتباط داشته باشد، بینهایت کشش برای تولید انرژی و قدرت دارد. فوتبالیستهای ما که به صورت طبیعی نود دقیقه در زمین میدوند، اگر بهگونهای تربیت شوند که خود برای خویش تولید انرژی کنند، میتوانند فینالیست فوتبال جهان باشند….
«من اگر پیرم ولی مغز جوان دارم هنوز
آرزوی عشقبازی در جهان دارم هنوز»
بچه که بودم، این شعر را از منبریهای روضهخوان شنیدم. آنها این شعر را از زبان حبیب بن مظاهر میخواندند. من از این شعر خیلی خوشم میآمد. مغز را باید همواره جوان نگه داشت. عالمان دینی با این همه مشکلات، بهخاطر مداومت بر قرائت قرآنکریم و عبادت گاه حدود صد سال عمر میکنند و مغزهای آنان جوان میماند. علمای ربانی گاهی نزدیک به صد سال عمر دارند و هنوز سر حال میباشند. اینان توان تولید انرژی از طریق عبادتهایی مانند نمازهای یومیه، نمازشب، قرائت قرآن کریم و نیز مطالعه علمی دارند و این انرژیهای اکتسابی اعضای بدن آنها را جوان نگاه میدارد. قلب چنین عالمانی قرآنکریم خوانده و تولید علم و انرژی داشته و به قلب منوری تبدیل شده است؛ بهگونهای که کارایی این قلب از قلب جوانی که اهل عبادت و مطالعه نیست، کارایی بهتری دارد؛ یعنی اگر قلب آن جوان را به قلب این عالم مسن پیوند بزنند، دیگر آن کارایی قلب اصل وی را ندارد. آدمی اگر با عالم معنا ارتباط داشته باشد، بینهایت کشش برای تولید انرژی و قدرت دارد. ما باب تولید انسان را نه میدانیم، نه باورمان میشود. همین فوتبالیستهای ما که به صورت طبیعی نود دقیقه در زمین میدوند، اگر بهگونهای تربیت شوند که خود برای خویش تولید انرژی کنند، میتوانند فینالیست فوتبال جهان باشند؛ اما بر اثر خامی و ناآگاهی، به لذایذ دنیایی روی میآورند و از عالم معنا جدا میباشند، برای همین گاهی نمیتوانند همان نود دقیقه را نیز به صورت عادی به آخر برسانند. قدرت تولید انسان، نامحدود است اگر به دریای وجود متصل گردد. یک فوتبالیست ملی را باید سه ساعت بدوانند تا وی بتواند نود دقیقه در زمین بدود. یا در مسابقه زنان گیسوبلند، نگهداری دو متر مو بهگونهای که شکسته نشود یا پیازهای آن کنده نشود یا شوره نزند و خوره پیدا نکند، انرژی فراوانی میخواهد؛ اما میشود انسانها را از باب قدرت تولیدی که دارند، به بی نهایت انرژی اتصال داد. این کار نیازمند مربی و نیز مراقبت غذایی و داشتن نظم و برنامه و تقویت اراده با تمرینهای خاص میباشد.