«قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَیا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الاْءَسْمَاءُ الْحُسْنَی وَلاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِک وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَینَ ذَلِک سَبِیلاً»(۱).
بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید برای او نام‌های نیکوتر است و نمازت را به آواز بلند مخوان و بسیار آهسته‌اش مکن و میان این و آن راهی میانه جوی.
بیان: آیهٔ شریفه از عبادتی که همراه با ونگ ونگ باشد منع می‌کند. عبادت یهودیان با صدای «ونگ و ونگ» است.
از نظر روان‌شناسی، افرادی که فریاد می‌کشند خشن و وحشی هستند و هرچه بلندی فریاد و تعداد آن به تناسب مکان و مشکلات فرد بیش‌ترباشد خشونت و توحش او فراوان تر است.
- اسراء / ۱۱۰٫
سیستم بدن آدمی به‌گونه‌ای است که اگر صداها را با فرکانسی بالا بشنود به اختلال روحی روانی دچار می‌شود. انسان تا وقتی به نرمی و آرامی صحبت می‌کند عاقل و فهمیده است ولی وقتی فریاد می‌آورد دیگر عاقل نیست. دین تنها برای ندای «اذان» و دادخواهی «مظلوم» اجازه داده است تا صدا بلند شود. فرهنگ خشونتی که گاه در برخی از مسلمانان دیده می‌شود به دیانت ارتباطی ندارد. معنای «جهر» و بلندی صدا در صلوات نیز آشکار کردن آن است که نفاق را از بین می‌برد و بلند فریاد کردن و نعره کشیدن منظور نیست.
