چون مردم از لذت گناه بهره‌مند هستند و چنین احساسی را در خود به طور ملموسی می‌شناسند، ترک گناه را لذت نمی‌دانند و چنین احساسی را در خود نمی‌شناسند و آن را با شکنجه و عذابی بزرگ برابر می‌دانند.
برای افرادی که آلوده به گناه هستند، این‌گونه است که حاضر به ترک گناه نیستند و شوقی به لذت ترک گناه ندارند و شعوری به چنین احساسی در خود راه نمی‌دهند.
این احساس تنها در افرادی پیدا می‌شود که صاحب اراده باشند و چنین کاری را محقق سازند.
اینان هستند که از ترک گناه، بیش‌تر از اصل گناه لذت می‌برند و این امر نیز طبیعی است؛ زیرا ترک گناه هرچند زحمت ترک را داشته باشد، نبود فرمان بعدی از نفس و شیطان، سبب سروری بس شیرین می‌گردد.
برگرفته از کتاب شوکران عصیان
