رابطه نفخ فعلی روح و ترس نداشتن

 روح از امر حق تعالی است: «قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی»^(۱). مقام امر همان تمکن است و کسی که روح دارد صاحب تمکن است.

اگر در آیهٔ شریفه است: «وَنَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»^(۲)؛ نفخ روح در مقام انسانی است و توان آن در تمامی افراد وجود دارد اما در همهٔ افراد انسان فعلیت نمی‌یابد و ظاهر نمی‌شود.

اگر کسی به نفخ فعلی روح برسد صاحب تمکن است و خود می‌تواند مانند حضرت عیسی علیه‌السلام خلق کند و بیافریند؛ چنان‌چه می‌فرماید: «وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کهَیأَةِ الطَّیرِ بِإِذْنِی فَتَنْفُخُ فِیهَا فَتَکونُ طَیرا بِإِذْنِی وَتُبْرِئُ الاْءَکمَهَ وَالاْءَبْرَصَ بِإِذْنِی وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَی بِإِذْنِی»^(۳). نفخ روح در حقیقت طبیعت است ولی در تمامی افراد به صورت فعلی نیست وگرنه آنان نباید با کم شدن لقمه نانی گریه و لابه سر دهند و از کسی ترسی به دل بیاورند. کسی که روح دارد ترس به کلی از وجود او برداشته می‌شود و مصداق: «فَلاَ خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلاَ هُمْ یحْزَنُونَ»^(۴) می‌گردد. کسی که کم‌ترین ترسی در وجود اوست روح ندارد.

_____________________________________

1. اسراء / ۸۵٫
2. حجر / ۲۹٫
3. مائده / ۱۱۰٫
4. بقره / ۳۸٫