هرگونه نقص و عیب فردی و اجتماعی می‌تواند زمینهٔ نواقص دیگری شود که قابل توسعه و رو به زیادی باشد. هرگز نمی‌شود معاصی و گناهان، تمام شخصی باشد و تنها به خود فرد ضرر و زیان برساند.
تمام معاصی و گناهان انسان مسری است و به دیگران سرایت می‌کند و لازمهٔ گناه بودن بعضی از گناهان سرایت آن است؛ یعنی گناهی چون سرایت دارد گناه است و چون گناه است، سرایت می‌کند.
البته برخی از گناهان به طور کامل فردی و پنهانی است و پای دیگری در میان نیست؛ ولی همین گناهان نیز اگر به طور دقیق ملاحظه شود، روشن می‌گردد که سرایت از لوازم وجودی آن می‌باشد و به طور غیر مستقیم در افراد جامعه اثر می‌گذارد.
در جامعه، افراد خوب و بد نسبت به هم بی‌تفاوت نیستند و آثار کردار آنان نسبت به یک‌دیگر آشکار است. هر گناه فردی، گذشته از زیان به خود فرد، زیان به دیگری را همراه دارد و گاه زیان به دیگری بیش‌تر از زیان به گناه‌کار می‌باشد.
برگرفته از کتاب شوکران عصیان
