عشقی که از چیرگی نفس و از شهوت است. تنها این عشق است که ناخالصی، انحراف، گمراهی و آلودگی دارد. گروندگان به این عشق است که زیبایی‌های معشوق خود را که قیافه‌ای جلف دارد بیان‌می‌کنند. کسانی که از درک زیبایی حقیقی عاجزمی‌باشند و نفس آنان زیبایی را در چهره بدکاره‌ها ترسیم‌می‌کند و مصداق این فراز می‌باشند: «سَوَّلَتْ لِی نَفْسِی»(۱)؛ و نفس من برایم چنین فریب‌کاری کرد؛ یعنی نفس افراد آلوده به تسویل‌می‌افتد و چهره فرد آلوده‌ای را برای آلوده‌ای دیگر زیبامی‌نماید. فرد در این مرحله بنده نفس خود می‌گردد و تنها هدف وی لذت‌بردن است. شخص در این مرتبه انصاف و غیرت خود را از دست‌می‌دهد و به ناموس دیگران به‌راحتی دست‌اندازی‌می‌کند و از آن لذت‌می‌برد. چنین تجاوزهای ناموسی عوارض طبیعی خانمان‌براندازی را در پی‌دارد.
- طه / ۹۶٫
