مرد و به دوش کشیدن مشکلات

کسی را «مرد» گویند که سختی‌ها را به جان خود بخرد و راحتی را برای دیگران بگذارد؛ به‌ویژه راحتی و آسایش یا آرامش را برای خانواده خود بخواهد.

لقب «مرد» شایسته کسی است و بر کسی برازنده‌است که مشکلاتش را خود به دوش کشد. در عرف، لباس سفید «زن» را به تن شخصی می‌پوشانند که مشکلات خود را ابراز می‌کند و قدرت تحمل آن را ندارد. این خصوصیت مرد و زن است؛ به همین خاطر اسرار مرد نباید پیش زن فاش شود.

اگر مردی مشکلات خود را به زن بگوید، از ابهت، اقتدار و مردانگی او کاسته‌می‌شود و به تعبیر بهتر، آبرویی برای وی پیش زن نمی‌ماند؛ زیرا زن از مرد توقع آن را دارد که بتواند مشکلات را تحمل نماید و وقتی می‌بیند مرد او اقتدار و توان ندارد، از او روی‌گردان می‌شود و با چنین وضعیتی اگر زن خوب و مسلمان باشد، به دامن پدر و برادر پناه می‌برد و چنان‌چه هرزه باشد، هر کسی می‌تواند او را از راه به در کند؛ اگرچه لازم نیست دیگری او را بد کند؛ چون خود او دنبال دیگران می‌گردد. او در پی کسی می‌رود که او را از جهت اقتدار تأمین نماید.

مرد همیشه باید مشکلات روزگار را بر دوش خود کشد و زندگی را با این فکر شروع کند تا در سختی روزگار کم نیاورد و ناتوان نگردد و سنگ زیرین آسیا باشد.