ما این آیه شریفه را در کتاب «زن؛ مظلوم همیشه تاریخ» توضیح داده‌ایم. قرآن کریم می‌فرماید: «الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَی النِّسَاءِ بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَی بَعْضٍ وَبِمَا أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوَالِهِمْ، فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِلْغَیبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ وَاللاَّتِی تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِی الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ، فَإِنْ أَطَعْنَکمْ فَلاَ تَبْغُوا عَلَیهِنَّ سَبِیلاً، إِنَّ اللَّهَ کانَ عَلِیا کبِیرا».(۱)
این آیه چندین فراز دارد که توضیح آن به درازا می‌انجامد اما فرازی را که شما نسبت به آن حساس هستید توضیح می‌دهیم. این آیه مجوزی به مرد می‌دهد که می‌تواند در شرایط خاص، همسر خود را بزند و به تعبیر دیگر با او دعوا کند. باید توجه داشت همیشه کسی به دعوا رو می‌آورد که کم بیاورد و نتواند برتری موجودی خود را اثبات نماید. زن از آن‌جا که کانون محبت و عشق است، مسلح به ابزاری است که هر مردی را نخورده بر زمین می‌زند و ما از آن به «قدرت شگرد» زن نام می‌بریم. مردان به هیچ‌وجه به صورت طبیعی قدرت شگرد زن را ندارند، از این رو در برابر او کم می‌آورند و در صورتی که بر حق باشند ناچارند برای بر کرسی نشاندن آن به دعوا و ضرب متوسل شوند. تعبیر بهتر آن است که بگوییم مردها ستبری و زن‌ها شگرد دارند و زن هیچ‌گاه نیاز ندارد برای اثبات خود به دعوا و ضرب رو بیاورد، بلکه او درایت و فطانتی دارد که می‌تواند مرد را با احساسات خود و با زبان خویش نرم و خام کند، اما مرد در صورتی که بر حق باشد در برابر زنی که به حق تن نمی‌دهد و مدام از شگردهای خود برای در اختیار گرفتن مرد و امکانات او بهره‌می‌برد، چاره‌ای نمی‌بیند جز آن‌که به ضرب متوسل‌شود. این امر نیز از سنت‌های الهی و مطابق با فطرت، طبیعت، خلقت و شخصیت زن است. البته مرد حق ندارد با پیشامد هر شگردی از ناحیه زن به ضرب و زور متوسل شود و پیش از آن موعظه و ترک بستر زن قرار دارد و هر یک از این مراتب نیز شرایطی دارد که در جای خود بحث شده است.
۱٫نساء / ۳۴٫
