اولیای خدا در مقام جمعی عشقی دارند که هیچ پدیدهای به آنان نمیرسد. اولیای الهی در ناسوت با آن که اهل دنیا، عافیت و لذتهای نفسانی نیستند و مظلومیت، غربت و شهادت دارند، ولی اهل عشق میباشند. پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوآله که صدرنشین عشق الهی است محبت دنیا را در پرتو عشق خدایی خود از دست نمیدهد و از دنیا عطر و زن را بر میگزیند و به آن محبت و دوستی دارد. محبتی که حقیقی است؛ نه مجازی و اطفارگونه. در روایت آمدهاست:
«علی بن إبراهیم، عن أبیه، عن ابن أبی عمیر، عن حفص بن البختری، عن أبی عبد اللّه علیهالسلام قال: قال رسول اللّه صلیاللهعلیهوآله : ما أحبّ من دنیاکم إلاّ النّساء والطیب»(۱).
عشق را حضرت امیرمؤمنان علیهالسلام به زهره زهرایی و ناموس الهی حضرت فاطمه علیهاالسلام داشتند. آنان عشق محض بودند و چه شایسته است که روز ازدواج آن حضرات علیهماالسلام «روز عشق» نامگذاری شود. آنان عشق محض بودند که تمامی فرزندان ایشان مقام عصمت و طهارت داشتند و امام میگردیدند. عشق آنان هیچ ناخالصی نداشته است؛ از این رو اگر حضرت زهرا علیهاالسلام در جوانی به شهادت نرسیدهبود هر فرزندی میآورد به مقام امامت میرسید.
- الکافی، ج ۵، ص ۳۲۱٫