آیت الله نکونام: حق و باطل شعارهای یکسان در سخن، مسیری جدا در عمل
«وَقَالَ الَّذِي آمَنَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُونِ أَهْدِكُمْ سَبِيلَ الرَّشَادِ» (غافر/ ۳۸).
_ و آن کس که ایمان آورده بود گفت: ای قوم من، مرا پیروی کنید تا شما را به راه درست هدایت کنم.
مؤمنی که این آیه از او می گوید مؤمن آل فرعون است که ادعا دارد در صورتی که وی را پیروی کنند آنان را به سبیل رشد می رساند. جالب این جاست که فرعون نیز همین ادعا را دارد و می گوید بنی اسرائیل را به راه صواب هدایت می نماید: «قَالَ فِرْعَوْنُ مَا أُرِيكُمْ إِلَّا مَا أَرَى وَمَا أَهْدِيكُمْ إِلَّا سَبِيلَ الرَّشَادِ» (غافر/۲۹)؛ فرعون گفت: جز آنچه می بینم به شما نمی نمایم و شما را جز به راه راست راهبر نیستم.
این امر می رساند جبهه باطل نیز همان شعارهایی را می دهد که جبهه حق دارد و باطل نمی تواند اهداف باطل خود را شعار عریان خویش نماید. وحدت شعارهای گروه حق و باطل در قانون مداری نیز طرح می گردد. قانون مداری از شعارهایی است که اهل باطل با استفاده از آن قصد تحریک توده ها و یا موج سواری بر حرکت برآمده از ناحیه اهل حق را دارند. قانون از آن جهت که قانون است به تنهایی کارآمد و مؤثر نیست و این مجری حق است که می تواند آن را از محاق به در آورد؛ همان طور که «کتاب الله» و قانون آسمانی خداوند با نیروی اجرایی و رهبری حقیقت محور «عترت» است که کاربردی می گردد و این دو همواره باید در کنار هم باشد.
این آیه، شعار حقی را می گوید که هم از زبان فرعون و هم از زبان مؤمن آل فرعون بیان شده است؛ با این تفاوت که فرعون نمایاندن راه صواب و هدایت را به صورت حصر می آورد و به این معناست که راه راست همین است که من میگویم و جز این نیست و مشی استکباری خود را در این سخن می گنجاند اما مؤمن آل فرعون به صورت انحصاری سخن نمی گوید و مسیر هدایت را به خود منحصر نمی سازد.
