رنگ پوست

کسی که رنگ سفید وی، سفید بور است، به صورت معمول، فردی سست و بی‌حال است. مکر و حیله چنین فردی، بسیار است.

اگر رنگ پوست، سفیدِ متمایل به سرخ باشد، فردْ حالاتی متعادل و نجابت دارد. سرخ‌پوستی به صورت معمول، بر مکار بودن دلالت دارد. سرخی کامل یا سفیدی کامل، رنگ مناسبی برای پوست نیست و سفیدی متمایل به سرخی، بهترین نوع رنگ پوست است. هرچه سفیدی پوست بیش‌تر باشد، درصد آسیب‌پذیری صاحب آن بالاتر است و هرچه رنگ پوست بیش‌تر سبزه باشد، فرد مقاوم‌تر می‌گردد و کم‌تر، از چیزی آسیب می‌بیند. افرادی که رنگ پوست آن‌ها سبزه است، افرادی محکم و مقاوم هستند و هرچه سبزگی آنان به سیاهی نزدیک‌تر شود، درصد مقاومت آنان افزایش می‌یابد.

عضوهای متفاوت برخی از افراد، دارای رنگ پوستی متفاوت می‌باشد و چنین نیست که تمام پوست آنان دارای رنگی یکسان باشد. توجه به این نکته در روان‌شناسی موثر و برای دادن مشاوره‌ای دقیق کارآمد است. برای پی بردن به رنگ واقعی هر فرد، باید اجداد وی را شناخت و رنگ پوست آنان را دانست و به تعبیر علمی، باید رنگ پوست نژاد آنان را به دست آورد. هم‌چنین باید توجه داشت آیا وی فردی مهاجرنشین و دور از آفتاب بوده است یا خیر؟ این گزاره در مورد شهرنشینانی که نسل‌ها در شهر زندگی کرده‌اند، اهمیت بالایی دارد و بیش‌تر نیاز می‌شود به گذشته آنان رجوع نمود. حتی در مورد چنین کسانی باید رنگ پوست اجداد آنان را پیش از شهرنشینی جویا شد و رنگ نژاد را از آن زمان‌ها به دست آورد.