چگونگی اندام نیز از خصوصیات روانی حکایت دارد و روان‌شناس در مقام مشاوره باید به اندام و چگونگی هیکل افراد توجه داشته باشد. هیکل و اندام موزون، بهترین ساختار روانی را می‌رساند. مراد از موزون بودن اندام، متناسب بودن اعضای آن با یک‌دیگر است. پستی و بلندی چنین اندام‌هایی متعادل است و افراط یا تفریطی در آن نیست. برخی از اندام درشت و برخی ریز و بعضی چاق و بعضی دیگر لاغر است.
بهترین اندام را افراد درشت، بلند قد و موزون دارند که وزن و قد آنان متناسب است. اگر اندام‌های فوقانی و بالاتنه بزرگ‌تر از اندام‌های پایینی و پایین‌تنه باشد، بر سستی و گاه کم‌خردی دلالت دارد و به عکس، فردی که پایین‌تنه بزرگ‌تری دارد، ضعیف است.
باسن‌های درشت، پایین بودن ضریب هوش را می‌رساند. کسی که سینه‌های بزرگی دارد، فردی است که به انس و محبت گرایش بیش‌تری دارد. کسی که سطح میانی بدن وی گوشت فراوانی دارد، شوخ طبعی او بیش‌تر است تا کسی که این ناحیه بدن وی صاف است. کسی که فاصله میان دو سینه وی اندک است شوخ‌طبعی بیش‌تری دارد تا کسی که فاصله میان آن دو بیش‌تر است. بهترین سینه، سینه‌های متناسب است، نه پوستی. طبیعت صاحب چنین سینه‌هایی، روانی و جریان بیش‌تری دارد. افراد دارای سینه‌های پوستی، کم‌احساس هستند. کسی که بیش از اندازه قدبلند است و لاغری فراوانی دارد، دچار کاستی در عقل است. صاحب شکم بزرگ ـ که نسبت به اندام و جثه خود، شکمی بزرگ‌تر دارد ـ فردی پرخور است و چنین افرادی به صورت معمول در هوش خود دارای ضعف می‌باشند. استخوان ظریف، بر ضعف و سستی دلالت دارد و کسی که دارای استخوان درشتی است، بدنی سالم‌تر دارد.