مناسبت تغذیه با ذکر

منبع: علوم و نظرگاه‌های شاخص (جلد سوّم) 

مناسبت تغذیه با ذکر

برای داشتن ذکر مستجاب، باید مناسبت غذایی با ذکر را رعایت نمود. این وصف ذکر، هم توسط استاد کارآزموده تبیین می‌شود و هم ذکرپرداز می‌تواند آن را با دقت به تأثیر غذاها بر ذکر و پی‌آمدهای آن به دست آورد. برخی ذکرها با غذاهای خاصی توان مضاعف می‌گیرد؛ همان‌طور که برخی غذاها توان ذکر را تحلیل می‌برد. عکس آن نیز صادق است و برخی ذکرها بر اشتها ـ به نوع خاصی از غذاها ـ تأثیرگذار است و آن را افزایش یا کاهش می‌دهد. ذکر، هم از تمامی سلول‌های بدن و نوع تغذیه‌ای که دارد، اثر می‌پذیرد و هم بر روی آن‌ها تأثیر می‌گذارد. این تأثیر و تأثر، متقابل و دو طرفه می‌باشد. بر این پایه، استفاده از بهترین غذاها که کیفیت بالایی دارد، در رونق ذکر دخیل می‌باشد. حقیقت ذکر با آن‌که مجرد است، از خوراک‌ها شدت و ضعف می‌پذیرد. رزق متأثر از مهندسی تغذیه می‌باشد و اگر کسی غذای لازم و مناسب بدن را به آن‌ها نرساند، ذکر وی نیز ضعف می‌گیرد. ذکر برای توانمند شدن و قدرت استجابت یافتن، به تغذیهٔ مناسب نیاز دارد. بر این پایه، برای ذکرپرداز، هم کم‌خوردن مُضر می‌باشد و هم پرخوری و وی باید اندازه‌خوری را به دست آورد.

بعد از صفای باطن و حلال‌درمانی، رعایت تناسب غذایی با ذکر، لازم است. استفاده از چاشنی‌هایی مانند زعفران، دارچین و زنجبیل و در برخی مواقع ترکیب آن‌ها با عسل، به دفع زواید و جبران کاستی‌ها می‌انجامد. دریافت تناسب غذایی، نیاز به ویزیت مستقیم شخص دارد.

وفق ذکر

هر ذکری دارای آثار و تبعات معنوی است که در ذکرپرداز ظاهر می‌شود. نفسی که دارای ذکر است، به آن ذکر آشنایی، قرابت و انس پیدا می‌کند و همنشینی با آن ذکر، در او تأثیر می‌گذارد؛ همان‌گونه که معاشرت و دوستی با فرد بداخلاق یا نرم‌خو یا اهل مطالعه و علم، در بدخلقی و حسن خلق و میزان دانش و ژرف‌اندیشی و دوری او از عامیانه‌گری و سطحی‌اندیشی آدمی کارآمد است.

ذکر هم‌نشین آدمی می‌گردد و به دل جلا و رونق صفا و یا قساوت می‌دهد. این خاصیت روانی، برای تمامی ذکرها ثابت است.

در دانش ذکر، هم باید به خواص اذکار آگاه بود و هم این‌که توانایی تحقق آن آثار و به اجابت رساندن آن را به دست آورد. خاصیت‌های مهندسی ذکر، پی‌آمدهای روانی آن نیست؛ بلکه پدید آوردن انعکاساتی حقیقی، واقعی و خارجی بر پایهٔ داده‌های علمی و فلسفی می‌باشد که ایجاد کم‌ترین انحرافی در آن، اثر مورد انتظار را به دست نمی‌دهد.

تحقق «وفق ذکر» بسیار سخت است و آگاهی‌های فراوان و قدرت نفوذ و تصرف خاص را می‌طلبد. در دانش ذکر، از آثار عام ذکر ـ که به خودی خود حادث می‌شود ـ بحث نمی‌گردد؛ بلکه آن‌چه دانش ذکر در پی آن است، شناخت آثار خاص هر ذکر و نحوهٔ تحقق آن و وفق ذکر می‌باشد. کسی‌که وفق ذکر را بداند، با آوردن ذکری، پدیده‌ای را محقق می‌کند، اما کسی که وفق آن را در اختیار ندارد، هرچه بر گفتن آن ذکر اصرار داشته باشد، نتیجه‌ای نمی‌بیند. وفق ذکر، سیستم ذکر را طراحی و اجرا می‌کند.

توبه؛ ورودی ذکر

بعد از تشخیص استعداد ذکر در خود، که کشش‌های باطنی‌ای هم‌چون حالات اهل یقظه را در خود دارد ـ که چگونگی آن را در جلد دوم «سیر سرخ» توضیح داده‌ایم ـ و پیش از پرداختن به ذکر، باید «توبه» داشت؛ هم از گناهان و کاستی‌هایی که در گذشته داشته است و هم از گناهان و کاستی‌های احتمالی مربوط به آینده ـ به اعتبار استعداد آن ـ که در این صورت، ضمیر دل را صافی می‌کند؛ کاستی‌هایی که «ماتأخّر» است و توبه از آن، به معنای این است که خداوند به ذکرپرداز توفیق دهد زمینه‌های ارتکاب آن از وی برداشته شود، یا در صورت ارتکاب، مورد بخشش قرار گیرد.

توبه، ورودگاه حریم قدسی ذکرپردازی و اذن دخول آن می‌باشد. برای داشتن اجازه از خداوند و اولیای نعمت ـ که حضرات معصومین علیهم‌السلام می‌باشند ـ و حفظ حرمت ساحت غیبی عالَم و مقام قرب حق‌تعالی، باید اذن دخول داشت و اذن دخول آن، داشتن استغفار و توبه است.

مکان ذکر برای ذکرپرداز مبتدی باید خلوت و دور از نظر دیگران باشد. خلوت و پنهانی ذکر نباید نمودی داشته باشد؛ به این معنا که هیچ‌کسی از اطرافیان ـ حتی همسر و فرزند ـ نباید متوجه شود که ذکرپرداز، دارای ذکر و خلوت است. ذکر را باید با کتمان و پنهانی آورد و این، از شرایط لازم برای ذکر لفظی است.

ذکر و مقاصد مصلحت‌آمیز

ذکر، از راه‌های تصرف در طبیعت است. این تصرف باید بر پایهٔ مصلحت و خیر و با قصد نیکو باشد. داشتن قصد خیر و مصلحت‌آمیز و دوربودن از سوء نیت، یکی از شرایط استجابت ذکر است.

منبع: علوم و نظرگاه‌های شاخص (جلد سوّم)