انسان می‌تواند با تحقق کامل و سالم اعمال عبادی هم‌چون قیام، رکوع و سجود، حقایق و معانی معنوی و الهی را به دست آورد. روح قیام، آدمی را مقاوم می‌سازد و استقامت را در جان او مستقر می‌گرداند. رکوع، انسان را متواضع می‌سازد و دیگران را از دیدهٔ آدمی به دور می‌دارد. هنگامی که انسان به مقام سجده می‌رسد، روح اوج خود را طی می‌کند. این عروج از پس خاک است و انسان می‌تواند پیشانی را به جای خاک بر «لولاک» و بر آن بدون «لولا» بزند.
عروج انسان بسته به نزول از خاک و صعود آدمی به دوری از افلاک است. برای استکمال نفس و تخلیه از هر عیب و نقصی می‌توان عمل خود را به واسطهٔ این راز واصل نمود. آدمی باید بسیاری از کمالات را در قیام و بسیاری را در رکوع و تمامی آن بقا و کمال را در سجده پیدا کند.
هرچه ناخالصی در آدمی مانده باشد، در سجده نابود می‌شود. اگر کسی گرفتار بیماری‌های روانی؛ مانند: تکبر و شهوت است، تنها باید به سجده پناه برد و تنها با سجدهٔ پیوسته و طولانی و با توجه و خضوع است که می‌توان این مادهٔ چرکین را از خود دور ساخت.
- بقره / ۲۵۹٫
