دارايى امانتى است كه خداوند در اختيار انسان نهاده و آدمى می تواند با تبديل دارايى به رزق، آن را از خيانت احتكار و اسراف به دور دارد. شايسته است انسان به همسر و فرزندان خود بياموزد كه حتى اگر در منزل هزار تومان هم باقى مانده است همين اندک پول را به گونه اى دور و چرخش داده و آن را از حالت ايستايى خارج كنند براى نمونه آن را گرچه نیم روزی به اطرافیان خود قرض دهد يا از آن، مواد غذايى و خوراكى برای خانواده خريدارى نماید.
سابق در دست مردم پول، رواج چندانى نداشت، چنانچه مادران سکه های بیست شاهى داشتند آن را گوشه های چارقدهايشان گذاشته و گره می زدند و گاه شش ماه تا يك سال اين پول همچنان زير چارقد و روسرى یا در چمدان پنهان و محفوظ بود همان طور كه اكنون پول در بانك محفوظ نگه داشته می شود اما هيچ يك از اين محفوظات و امانات، رزق نيست چنانكه ممكن است اين پول، آتش گرفته يا به دست سارق افتد يا گم شود و رزق صاحب پول نشود. و به قول معروف «نه خود خورد نه كس دهد گنده كند به سگ دهد» البته باز هم اگر انسان غذايى را به دهان حيوانى بگذارد، آن را تبديل به رزق نموده است چراكه انفاق نموده و روز قيامت نيز اجر آن را خواهد برد. اما غذاى كهنه، كپك زده و گنديده اى كه مورد مصرف حيوان قرار نمی گيرد، اسراف شده و دورريز می گردد.
در اقتصاد اسلامى همين كه شما پول هزار تومانى را ـ كه زمينه ى مصرف آن را نداريد و كارى هم با آن نمی توانيد انجام دهيد ـ به دوست خود قرض بدهيد و بگوييد آن را فردا به من بازگردان، با اين عمل، از سویی توفیقی کسب کرده اید که «مَن جَآءَ بِٱلْحَسَنَةِ فَلَهُۥ عَشْرُ أَمْثَالِهَا»(۱) و«مَن ذَا الَّذی یُقرِضُ اللهَ قَرضًا حَسَنًا فَیُضعِفَهُ لَهُ اَضعافًا كَثیرَةً»(۲) و از سوى ديگر آن را از حالت ركود خارج كرده ايد و در اين صورت مصرف از رزق خود داشته ايد زيرا چرخش به آن داده ايد و امكانات خود را تبديل به رزق نموده اید.
بنابراین سبك اسلامى و قرآنى و منش ديندارى چرخش اموال را می طلبد و رزق متحرك است. سرمايه اى كه سكون، توقف و ايستايى دارد يا پس انداز می شود، رزق نمی تواند باشد. انسان زيانكار كسى است كه سرمايه اش را انباشته نمايد تا آنكه مرگ به سراغ وى آيد اموال چنين شخصى به تصاحب ديگران در می آيد و گاه فاتحه اى هم بر او نمی خوانند. از اين رو می بايست به هر سرمايه اى ولو بسيار خرد و اندك چرخش و چينش داد تا بتوان نو به نو و مدرن زندگی کرد و هم آن را به جامعه تزریق نمود.
و البته پیش از مرگ نیز می توان آن را وصيت نمود تا صرف نيازمندي هاى ديگران گردد و افزون بر دعا و فاتحه باقی ماندگان در سراى ديگر نيز از آن رزق و روزى، بهره برد.
۱٫انعام /۱۶۰
۲٫ بقره /۲۴۵
