گوش از اعضای رئیسی در شناخت افراد است و خصوصیات فراوانی را آشکار می‌سازد. گوش، دارای اقسام گوناگونی است. گوش‌های گرد، از کم‌خردی و اندکی درایت فرد حکایت دارد. گوش‌های کشیده و گلابی‌مانند، بهترین حالت گوش است. کسی که گوشی ریز دارد، ظرافت‌های نفسانی وی رشد بیش‌تری دارد. گوش‌های کشیده و درشت دلالت بر قدرت تعمق و اقتدار فراوان فرد دارد.
گوشی که پشت آن برجسته و گود است، عمق روحی فرد را باز می‌گوید و گوشی که عمقی ندارد، سادگی را می‌رساند.
لاله گوش نیز متفاوت است. لاله‌هایی که حالت صافی دارد یا نزدیک به هم است، سادگی و کم‌عمقی فکر فرد را نشان می‌دهد و همگون نبودن لاله‌ها، بزرگی را می‌رساند.
نرمه‌های گوش چنان‌چه بلند باشد، باید انتظار داشت فرد ملیح و خوش قلب باشد و به عکس، کسی که نرمه گوش وی کم و کوتاه است، نباید انتظار احساس و عاطفه‌ای از او داشت.
اگر لبه‌های گوش، برجسته و درشت باشد، نشان‌دهنده زمختی و خشنی فرد است؛ تا جایی که آن افراد می‌توانند قتل یا دیگر خشونت‌ها را انجام دهند. چنان‌چه لبه‌های گوش، برجسته و بلند باشد، ولی کلفت نباشد، نشان‌دهنده اقتدار و سیاست است. گوش‌هایی که بعد از لاله، درونی با عمق بلند دارند، کم‌تر آسیب می‌بینند و شنوایی بیش‌تری دارند. کسانی که تونل ورودی گوش‌های آنان کوتاه است زودتر در شنوایی مشکل پیدا می‌کنند.
کسی که دو گوش وی متفاوت است، ناآرام و آشفته است و هرچه تعادل میان دو گوش بیش‌تر باشد، تناسب فکری و نظم آن بیش‌تر خواهد بود.
ساق میانی گوش هرچه بزرگ‌تر باشد، از ضعف نفسانی فرد حکایت دارد و هرچه استخوان آن ریز و سفت باشد، از درایت، عقل، عمق و پیچیدگی مغز خبر می‌دهد.
گوش‌هایی که موی فراوانی دارد، از روح ضعیف و غیر لطیف سخن می‌گوید و به عکس، گوشی که مویی ندارد، شفافیت و صداقت بیش‌تر را می‌رساند. گوشی که حالت آن غنچه‌ای و بوته‌ای است و فاصله زیادی با سر دارد، هوش سرشار و فراوان فرد را اعلام می‌نماید. گوش‌های تخته‌ای که پشتی ندارد، هوش و درایت اندک و ضعف نفس را می‌رساند.
کاستی در نرمه‌ها، لاله‌ها، لبه‌ها و کاسه گوش، اختلالات روحی و روانی فرد را خاطرنشان می‌شود.
حالت گوش‌های مردانه کشیده است و زنی که گوشی کشیده دارد، بخشی از صفات مردان با اوست و از زنانگی وی می‌کاهد.
شایان ذکر است ساختار گوش به گونه‌ای است که از چهار جهت حرکت می‌نماید: از انتهای کاسه تا پشت گیج‌گاه، از نرمه تا انتهای فک پایین، از بالا تا ابتدای جمجمه و از سمت پیشانی به انتهای فک پایین چسبیده است.
نزدیک‌ترین عضو به مخ قسمت ذغن و نزدیک‌ترین عضو به صورت، برجستگی میانه گوش است و لاله بزرگ، نزدیک‌ترین عضو به مغز است که به کاسه سر، پایان می‌پذیرد. هرچه به قسمت پایانی گوش ـ مانند لاله‌ها و ریشه آن ـ آسیب وارد شود، خطر بیش‌تری دارد و به مغز و حافظه آسیب بیش‌تری می‌رسد. کسانی که قدرت شنوایی بیش‌تری دارند، دارای هوش فراوان‌تری می‌باشند و کاستی در شنوایی، هوش کم‌تر فرد را می‌رساند. استقلال مغز با این خصوصیات است که به دست می‌آید.